Mε τίτλο «Οι τουρίστες θα μπορέσουν να απολαύσουν την Ελλάδα αυτό το καλοκαίρι», η ισπανική εφημερίδα «El Mundo» δημοσιεύει συνέντευξη του υπουργού Υγείας, Βασίλη Κικίλια.

Σύμφωνα με ανακοίνωση του υπουργείου Υγείας, μεταξύ άλλων, στον πρόλογο της συνέντευξης αναφέρεται πως «παρά τις περικοπές στον τομέα της υγείας λόγω ετών λιτότητας και τους πολύ πιο περιορισμένους πόρους σε σύγκριση με τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες, έγινε το θαύμα: Σταμάτησαν τον “Λεβιάθαν” που άφησε ένα βουνό από νεκρούς στην Ευρώπη! Και το πέτυχαν χωρίς το υγειονομικό υπόβαθρο της Ιταλίας, της Γαλλίας, του Ηνωμένου Βασιλείου ή ακόμη και της ίδιας της Ισπανίας. Επί του παρόντος, οι αριθμοί της πανδημίας στην Ελλάδα εκπλήσσουν: 2.836 κρούσματα και μόνο 165 θάνατοι μέχρι στιγμής, σε έναν πληθυσμό περίπου 11 εκατομμυρίων».

Ο κ. Κικίλιας, εξηγεί στην ισπανική εφημερίδα πως «η επιτυχία μας βασίζεται κυρίως στους εξαιρετικούς επαγγελματίες του Εθνικού Συστήματος Υγείας, σε αυτούς τους καθημερινούς ήρωες: Στους γιατρούς, το νοσηλευτικό προσωπικό, το διοικητικό και παραϊατρικό προσωπικό, καθώς επίσης στο ΕΚΑΒ, τους επιστήμονες και το προσωπικό του ΕΟΔΥ, που κατάφεραν να εντοπίσουν το πρώτο κρούσμα».

Στη συνέχεια, σημειώνει ότι το πρώτο κρούσμα κορονοϊού κατεγράφη στην Ελλάδα στις 26 Φεβρουαρίου. Την ίδια ημέρα, σύμφωνα με εντολή του πρωθυπουργού, όπως τονίζει, «ανακοίνωσα την ακύρωση των εκδηλώσεων για το καρναβάλι και στις 10 Μαρτίου (με μόνον έναν θάνατο καταγεγραμμένο) το κλείσιμο όλων των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων. Στις 22 Μαρτίου άρχισε ο γενικευμένος περιορισμός της κυκλοφορίας των πολιτών».

Σε ερώτηση πώς έγινε αντιληπτή τόσο νωρίς η σοβαρότητα της εξάπλωσης του ιού, σε αντίθεση με χώρες όπως η Ιταλία, η Ισπανία και η Γαλλία, ο υπουργός απαντά: «Από τα μέσα Ιανουαρίου προετοιμάζαμε την επιχειρησιακή διαθεσιμότητα του ελληνικού συστήματος υγείας, σε όλα τα αρμόδια όργανα του υπουργείου Υγείας. Τον ίδιο μήνα, προετοιμάσαμε ένα σχέδιο δράσης μαζί με τον ΕΟΔΥ για την αντιμετώπιση της πανδημίας, ενώ από την αρχή ήμασταν σε συνεχή επαφή με τον ΠΟΥ».

Ερωτηθείς πώς σχεδιάζετε την επιστροφή στην κανονικότητα του τουριστικού τομέα, ο οποίος είναι από τους πλέον σημαντικούς για την Ελλάδα, ο κ. Κικίλιας τονίζει: «Η τουριστική εμπειρία του φετινού καλοκαιριού μπορεί να είναι κάπως διαφορετική σε σύγκριση με τα περασμένα χρόνια, με περισσότερη κοινωνική αποστασιοποίηση, αλλά οι τουρίστες θα μπορέσουν να κάνουν μία υπέροχη επίσκεψη στην Ελλάδα το καλοκαίρι, αρκεί η πανδημία διεθνώς να βρίσκεται σε καθοδική πορεία».

Για το εάν η Ευρωπαϊκή Ένωση στάθηκε στο ύψος της υγειονομικής πρόκλησης του ιού και αν θα υλοποιήσει την αλληλεγγύη, την οποία προβάλλει, ο υπουργός Υγείας επισημαίνει: «Δεδομένου ότι η πανδημία δεν έχει τελειώσει, νομίζω πραγματικά ότι θα πρέπει να ενεργήσουμε όλοι μαζί, με αλληλεγγύη. Αλλά ελπίζουμε ότι η λέξη “αλληλεγγύη” δεν θα μείνει κενή περιεχομένου. Αποτελεί μία αξία, μία αρχή που πρέπει να διέπει τον κόσμο, ειδικά σε καιρούς κρίσης άνευ προηγουμένου, όπως η παρούσα κρίση».

Ο κ. Κικίλιας προσθέτει ότι η Ελλάδα αποτελεί θετικό παράδειγμα στη διαχείριση αυτής της κρίσης, αλλά τώρα ετοιμαζόμαστε για το ενδεχόμενο ενός δεύτερου κύματος κορονοϊού και δεν υπάρχει περιθώριο εφησυχασμού.

«Έχουμε πολλή δουλειά μπροστά μας αυτό το καλοκαίρι. Θα συνεχίσουμε να εργαζόμαστε για να εγγυηθούμε τη στήριξη του ελληνικού συστήματος υγείας στις ΜΕΘ. Έχουμε αυξήσει τις κλίνες ΜΕΘ από 565 σε 1.017, έχουμε προχωρήσει σε νέες προσλήψεις άνω των 4.000 επαγγελματιών υγείας και έχουμε δημιουργήσει μία “αερογέφυρα” για προμήθεια υγειονομικού υλικού άνευ προηγουμένου, εν μέσω διεθνούς διαμάχης για προμήθεια ιατρικού υλικού. Επιπλέον, έχουμε λάβει δωρεές από 865 ιδιωτικούς οργανισμούς, οι οποίες ανήλθαν συνολικά σε 89 εκατ. ευρώ», υπογραμμίζει ο ο υπουργός Υγείας.

Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ

Η γραμματεία και τα μέλη του Δικτύου ΟΤΑ «CIVINET CY–EL» (για την Βιώσιμη Κινητικότητα στην Ελλάδα και την Κύπρο) του ευρωπαϊκού δικτύου CIVITAS βρίσκονται, εν μέσω σημαντικών περιοριστικών μέτρων για την κινητικότητα των πολιτών, σε μεγάλη περισυλλογή και προβληματισμό σχετικά με την παρούσα συνθήκη, αλλά πολύ περισσότερο για την επόμενη μέρα των πόλεων και την ζωή των τοπικών κοινωνιών.

Τα θέματα κινητικότητας αναδεικνύονται σε συνθήκες πανδημίας -αλλά και στο ενδεχόμενο μιας επικείμενης νέας παγκόσμιας οικονομικής κρίσης- ως κορυφαίας σημασίας ζήτημα και κρίσιμο παράγοντα που θα ορίσει όχι μόνο τους ρυθμούς οικονομικής ανάπτυξης σε παγκόσμια κλίμακα, αλλά και την ίδια την ζωή των πολιτών στο πιο απομακρυσμένο σημείο του πλανήτη. Η κινητικότητα ζητείται από όλους απελπισμένα να επανέλθει στους «κανονικούς» της ρυθμούς, αλλά δεν πρόκειται να είναι ποτέ ξανά η ίδια.

Η κινητικότητα ήταν και είναι υπεύθυνη για την υποβάθμιση ή την απώλεια της ζωής εκατομμύρια πολιτών κάθε χρόνο (μέσω των τροχαίων συγκρούσεων, των εκπομπών κάθε τύπου, της σπατάλης ενέργειας, της μη άσκησης των πολιτών και της υποβάθμισης του δημόσιου χώρου λόγω της μηχανοκίνητης κινητικότητας κ.ά.).

Από την άλλη πλευρά, στις ολοένα και αυξανόμενες δυνατότητες κινητικότητας (με όρους ταχύτητας, γεωγραφικής εμβέλειας, ασφάλειας, άνεσης, αξιοπιστίας κτλ) οφείλεται σήμερα μεγάλο μέρος της οικονομικής και τεχνολογικής εξέλιξης της ανθρωπότητας, όπως και της ποιότητας ζωής των ανθρώπων που είναι σε θέση να απολαύσουν τα θετικά αποτελέσματα αυτών των δυνατοτήτων, αποφεύγοντας κατά το δυνατόν τις αρνητικές επιπτώσεις.

Η κινητικότητα στην εποχή της πανδημίας είναι ο πρώτος ένοχος και το πρώτο θύμα. Η ταχύτατη μετάδοση του ιού σε παγκόσμια κλίμακα οφείλεται κυρίως στα σύγχρονα χαρακτηριστικά της τοπικής και υπερτοπικής -αστικής και εξωαστικής- κινητικότητας και, για αυτό, τα πρώτα -και πλέον συγκλονιστικά- μέτρα κατά του ιού δεν ήταν υγειονομικού χαρακτήρα, αλλά μέτρα περιορισμού της κινητικότητας σε κάθε χωριό και γειτονιά του πλανήτη.

Η κινητικότητα έπρεπε να περιοριστεί στους «τέσσερις τοίχους των σπιτιών μας» για να καθυστερήσει η εξάπλωση του ιού, μέχρι να προσδιοριστούν και να υλοποιηθούν τα οποιαδήποτε άλλα μέτρα.

Με τον τρόπο αυτό η πανδημία έδωσε μια εντελώς νέα διάσταση στο σύνολο των μέσων και συστημάτων μεταφοράς, αξιολογώντας εκ νέου, έστω και προσωρινά, την  συμβολή του καθενός στους όρους διαβίωσης –αλλά και επιβίωσης– του παγκόσμιου πληθυσμού.

Ίσως μόνο το ποδήλατο κατάφερε να παραμείνει ψηλά στις προτιμήσεις και τις προτεραιότητες κάποιων από μας, ενώ τα μέσα μαζικών μεταφορών (αστικά και υπεραστικά, επίγεια, υπέργεια και θαλάσσια) αποτελούν πια τα πλέον επικίνδυνα μέσα διάδοσης του ιού και το περπάτημα δέχεται σημαντικούς περιορισμούς, την ώρα που αποτελεί ίσως το μοναδικό μέσο καθημερινής φυσικής αναψυχής και εκγύμνασης των πολιτών.

Το ΙΧ αυτοκίνητο και τα μηχανοκίνητα δίκυκλα αποκτούν πλήρως αντιφατικά χαρακτηριστικά και τίθενται σε νέα κρίση ταυτότητας. Το shared mobility χάνει έδαφος, καθώς κανείς δεν θέλει να «μοιράζεται» ούτε μια χειραψία με κάποιον άλλον.

Οποιαδήποτε άλλη εξέλιξη στον τομέα των μεταφορών τίθεται σε αναστολή «μέχρι νεωτέρας», αν και ήδη ξεκίνησαν συζητήσεις παγκοσμίως για την πιθανή συμβολή της αυτόνομης οδήγησης, των drones και άλλων νέων οχημάτων, συστημάτων και τρόπων μεταφορών στην αντιμετώπιση της «κρίσης κινητικότητας» που συνοδεύει την πανδημία.

Στα καθ’ ημάς οφείλουμε να τονίσουμε ότι η Ελλάδα βρίσκεται στην πλέον αμήχανη θέση, καθώς την στιγμή που η κινητικότητα σε συνθήκες «κανονικότητας» διεξαγόταν μέχρι πρόσφατα με τον πλέον αρνητικό τρόπο και τεράστιες επιπτώσεις στην καθημερινή ζωή των πολιτών και την οικονομία, μια πρωτοβουλία του Υπουργείου Περιβάλλοντος του έτους 2016 (μέσω του Πράσινου Ταμείου) για χρηματοδότηση 162 Σχεδίων Βιώσιμης Αστικής Κινητικότητας (ΣΒΑΚ) φιλοδοξούσε να βάλει τα θεμέλια για την αντιστροφή του αρνητικού αυτού κλίματος.

Όπως οι περισσότερες αξιόλογες πρωτοβουλίες στην χώρα μας, έτσι και τα ΣΒΑΚ βάλτωσαν επί 4 χρόνια, σε βαθμό πλήρους απαξίωσης και κατάρρευσης του προγράμματος χρηματοδότησης, με κύρια ευθύνη του Πράσινου Ταμείου και των συναρμόδιων Υπουργείων, με αποτέλεσμα να βρισκόμαστε σήμερα στην δυσάρεστη θέση να διαθέτουμε ως χώρα ελάχιστα ολοκληρωμένα (κακοπληρωμένα) ΣΒΑΚ, αρκετά ανολοκλήρωτα με τεράστιες μελετητικές και οικονομικές εκκρεμότητες και την πλειονότητα να μην έχουν ξεκινήσει καν 4 χρόνια μετά την ανακοίνωση του προγράμματος, ακόμα και σε Δήμους που δείχνουν πολύ μεγάλο ενδιαφέρον για το θέμα και πρωταγωνιστούν σε εθνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο.

Την ίδια στιγμή -και πάνω από 2 χρόνια πια σε εκκρεμότητα- το Πράσινο Ταμείο προετοιμάζει την χρηματοδότηση και εκπόνηση Τοπικών Χωρικών Σχεδίων σε δεκάδες Δήμους της χώρας, αξιοποιώντας σημαντικά ευρωπαϊκά κονδύλια, πολλαπλάσια αυτών των ΣΒΑΚ.

Ένα μεγάλο πρόγραμμα χωρικής και πολεοδομικής ανασυγκρότησης, που δυστυχώς θεμελιώνεται σε παλιά εργαλεία, ελλειμματικούς κρατικούς μηχανισμούς, αναχρονιστικό και δαιδαλώδες θεσμικό πλαίσιο, όντας έτσι ναρκοθετημένο πριν καν ξεκινήσει.

Ταυτόχρονα, η συνθήκη της πανδημίας δεν είναι η μόνη κρίση που περνούν οι Δήμοι της χώρας μας τις τελευταίες δεκαετίες που θα πρέπει να ληφθεί υπόψη στον σχεδιασμό του μέλλοντος.

Στο πλαίσιο της Κλιματικής Αλλαγής, αλλά και έξω από αυτήν, ουκ ολίγοι σεισμοί, πλημμύρες, πυρκαγιές, ακραία και ασυνήθιστα καιρικά φαινόμενα, και άλλες καταστάσεις εκτάκτου ανάγκης έχουν λάβει χώρα, συμπεριλαμβανομένης της πολύχρονης οικονομικής κρίσης και του προσφυγικού.

Σε κάθε μια από αυτές τις περιπτώσεις, η πόλη, ο χώρος και η κινητικότητα δοκιμάζονται με έναν διαφορετικό κάθε φορά τρόπο, αναθεωρώντας πολλά από αυτά που γνωρίζαμε και σχεδιάζαμε μέχρι τότε.

Όμως, οι πολιτικές, το θεσμικό πλαίσιο, οι χρηματοδοτήσεις και τα εργαλεία σχεδιασμού που μας προσφέρει αυτή η χώρα μοιάζει να μην επηρεάζονται ουσιαστικά από όλα όσα συμβαίνουν, σαν να αποτελούν «εκπαιδευτικές ασκήσεις» κάποιων φοιτητών πολεοδομίας που δεν χρειάζεται να λαμβάνουν υπόψη την διαρκώς μεταβαλλόμενη και απαιτητική πραγματικότητα.

Σαν να μην μιλάμε για ανθρώπινες ζωές, αλλά για τις «ζωές» του παίχτη ενός video game, που φυσικά ανανεώνονται δωρεάν και επ’ άπειρο μόλις πατηθεί το πλήκτρο «restart».

Η θέση του Δικτύου μας, πέρα από κάθε υπεκφυγή και στρογγύλεμα των θέσεων μας, είναι ότι η ελληνική πολιτεία θα πρέπει να προχωρήσει άμεσα σε ριζική αναθεώρηση του τρόπου που αντιμετωπίζει τον σχεδιασμό και τις πόλεις και να αναλάβει τις ευθύνες της μπροστά σε μια παγκόσμια πια απαίτηση συλλογικής, βιώσιμης και αξιοβίωτης «ανθεκτικότητας» σε πολύ διαφορετικές καταστάσεις (τακτικές και έκτακτες) που διαδέχονται διαρκώς η μία την άλλην, στο ευρύτερο πλαίσιο της Κλιματικής Αλλαγής, της επικείμενης νέας Παγκόσμιας Οικονομικής Κρίσης, της κρίσης Δημοκρατίας -ακόμα και εντός Ευρωπαϊκής Ένωσης- και του Προσφυγικού.

Είναι μεγαλύτερη ανάγκη από ποτέ να γίνουν γενναίες αλλαγές στο θεσμικό πλαίσιο σε προοδευτική και περιβαλλοντικά φιλική κατεύθυνση, στην διάρθρωση και επάρκεια του κρατικού τομέα (συμπεριλαμβανομένων των ΟΤΑ), στην υιοθέτηση των παγκόσμιων επιστημονικών εξελίξεων και στον προσανατολισμό των χρηματοδοτήσεων σε νέα σύγχρονα εργαλεία σχεδιασμού με άμεσο ορίζοντα υλοποίησης και μακροπρόθεσμο όραμα.

Με συμμετοχική δημοκρατία, κοινωνικά χρήσιμη καινοτομία και διαρκή αξιολόγηση των αποτελεσμάτων κάθε πολιτικής, σχεδίου και παρέμβασης (υλικής και άυλης).

Η αντοχή της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, των επιστημόνων και των πολιτών της χώρας έχει ξεπεράσει πλέον τα όριά της και η πανδημία δεν είναι «η σταγόνα που ξεχειλίζει το ποτήρι». Είναι η γροθιά που το κάνει θρύψαλα.

Κοσμάς Αναγνωστόπουλος

Συντονιστής Δικτύου ΟΤΑ για την Βιώσιμη Κινητικότητα

CIVINET CY-EL / ELTIS National Multiplier

Μια εταιρία που θέλει να εξελίσσεται και να παραμένει ανταγωνιστική πρέπει να επενδύει στην εκπαίδευση των εργαζομένων της ακόμα και σε περιόδους οικονομικής ύφεσης και αβεβαιότητας.

H παγκοσμιοποίηση, η ελεύθερη οικονομία, η οικονομική ύφεση, η εξέλιξη της τεχνολογίας καθώς και ο έντονος ανταγωνισμός αποκτούν διαρκώς νέες διαστάσεις και οδηγούν σε ένα ασταθές πολιτικό, κοινωνικό, οικονομικό και νομικό περιβάλλον. Η επένδυση στην εκπαίδευση του ανθρώπινου δυναμικού αποτελεί αναγκαιότητα για τη βιωσιμότητα και την ανάπτυξη των επιχειρήσεων, καθώς λειτουργεί ως ασπίδα προστασίας στο ταχέως εξελισσόμενο και ασταθές εξωτερικό περιβάλλον στο οποίο δραστηριοποιούνται.

Γεννάται όμως το ερώτημα, έχει η επιχείρηση τη δυνατότητα να επενδύσει κεφάλαια για την εκπαίδευση του ανθρώπινου δυναμικού ειδικά σε περιόδους οικονομικής αβεβαιότητας; Οι επιχειρήσεις οφείλουν να μεριμνούν για την εύρεση κεφαλαίων που προορίζονται για την εκπαίδευση των Στελεχών τους, καθώς η εν λόγω επένδυση δεν θα πρέπει να αποτελεί πολυτέλεια ούτε κόστος. Μια εταιρία που θέλει να εξελίσσεται και να παραμένει ανταγωνιστική πρέπει να επενδύει στην εκπαίδευση των εργαζομένων της, μια σχέση που προφανώς είναι αμφίδρομη και αμοιβαία επωφελής. Είναι πολύ σημαντικό το προσωπικό να αποκτά νέες δεξιότητες για να μπορεί να εντοπίζει και να επιλύει τα τρέχοντα και μελλοντικά προβλήματα.

Η εκπαίδευση του προσωπικού προσλαμβάνεται θετικά και από τα ίδια τα στελέχη, καθώς η επένδυση αυτή θεωρείται από τους εργαζομένους ως προσωπική ανάπτυξη και αποτελεί κίνητρο συνεχούς βελτίωσης.

Επιπλέον, συμβάλλει στην αύξηση της παραγωγικότητας, σε μειωμένη ανάγκη επίβλεψης από τον προϊστάμενο, ανάληψη πρωτοβουλιών από τον εργαζόμενο, μείωση ατυχημάτων λόγω επάρκειας γνώσης, οργανωσιακή ευελιξία στις συνθήκες που προκύπτουν, αυξημένη ελκυστικότητα της επιχείρησης ως εργοδότη και προσέλκυση υψηλής ποιότητας στελεχών και σαφώς, αφοσίωση και δέσμευση προσωπικού στο όραμα και αποστολή της επιχείρησης.

Τα τελευταία χρόνια ολοένα και περισσότερα εκπαιδευτικά ιδρύματα και φορείς εμπλουτίζουν το πρόγραμμα τους με εκπαιδευτικά σεμινάρια που προσφέρονται εξ Αποστάσεως. Τα προγράμματα σύγχρονης τηλεκπαίδευσης βασίζονται στις τεχνολογίες τηλεδιάσκεψης και υποστηρίζουν την οπτική και ηχητική επικοινωνία πραγματικού χρόνου μεταξύ ατόμων από διαφορετικές τοποθεσίες.

Επιπλέον οφέλη που προσφέρει η εξ αποστάσεως εκπαίδευση αποτελούν η φυσική απόσταση των εκπαιδευομένων, ειδικότερα στη συγκυρία που βιώνουμε όλοι, η μάθηση χωρίς μετακινήσεις, η ευελιξία ως προς τον τόπο και χρόνο πραγματοποίησης της διδασκαλίας, η συνεργασία και ανταλλαγή απόψεων από απόσταση με τον εισηγητή και τους άλλους εκπαιδευόμενους, η άμεση πρόσβαση σε πηγές για ενημέρωση και πληροφόρηση.

Εν μέσω COVID-19, η εκπαίδευση πρέπει να ληφθεί από τις επιχειρήσεις ως ευκαιρία προετοιμασίας των στελεχών της να προσαρμοστούν στις νέες συνθήκες, ώστε να είναι έτοιμοι και ακόμα πιο ανταγωνιστικοί, όταν ομαλοποιηθεί η κατάσταση. Οι εργοδότες οφείλουν να παρακινούν το προσωπικό τους να συμμετέχουν σε σεμινάρια τεχνικής κατάρτισης αλλά και προσωπικής ανέλιξης.

Η TÜV HELLAS (TÜV NORD) προσανατολισμένη στον ανθρώπινο παράγοντα, επενδύει διαχρονικά τόσο στην ανάπτυξη του ανθρώπινου δυναμικού της, εκπαιδεύοντάς το διαχρονικά και πλέον «εξ αποστάσεως» μέσω της χρήσης σύγχρονων πλατφορμών, ενώ ταυτόχρονα μεταφέρει την τεχνογνωσία της μέσω της παροχής εξ αποστάσεως σεμιναρίων, ανοικτών – προγραμματισμένων και ενδοεπιχειρησιακών. Παράλληλα, λαμβάνοντας υπόψιν της τάσεις της εποχής, αναπτύσσει διαρκώς νέα σεμινάρια, συμβάλλοντας με αυτόν τον τρόπο , στην προσαρμογή των επιχειρήσεων και των συμμετεχόντων στις νέες απαιτήσεις.

Γεωργαλή Σοφία

Υπεύθυνη Διεύθυνσης Εκπαίδευσης TÜV HELLAS (TÜV NORD)